Jak uczył się języków poliglota Sir Richard Burton?

Sir Richard Francis Burton był jednym z najbardziej znanych poliglotów w XIX wieku. Przyjmuje się, że władał 29 językami, których używał w czasie licznych podróży po całym świecie. O tym, jak uczył się języków obcych, dowiadujemy się z jego biografii: The Life of Captain Sir Richard  F. Burton (Życie kapitana sir Richarda F. Burtona), która wyszła spod pióra jego żony Isabel Burton. Oto fragment, w którym brytyjski podróżnik i dyplomata, opisuje swoją metodę:

Mój system nauki języka w dwa miesiące stworzyłem całkowicie samodzielnie. Dopasowałem go też do własnych potrzeb. Brałem prostą gramatykę i słownik, zaznaczałem formy oraz słowa, o których wiedziałem, że będą mi absolutnie niezbędne, po czym uczyłem się ich na pamięć. Trzymałem je w kieszeni i zaglądałem do nich w wolnych chwilach w ciągu dnia. Nigdy nie uczyłem się dłużej niż kwadrans, gdyż po jego upłynięciu mój mózg tracił świeżość. Nauczywszy się około trzystu słów, czego można dokonać łatwo w tydzień, zabierałem się za proste książki (warto tu polecić jedną z Ewangelii) i podkreślałem w nich każde słowo, które chciałem zapamiętać. Miałem bowiem zamiar przeglądać przynajmniej raz dziennie to, co zaznaczyłem ołówkiem. Po skończeniu książki, pracowałem nad szczegółami gramatycznymi, a następnie wybierałem kolejny tom, którego temat mnie interesował. Kręgosłup języka był już przetrącony, więc postęp następował szybko. Jeśli natrafiałem na nowy dźwięk, taki jak arabski “ghayn”, ćwiczyłem język, powtarzając go wiele tysięcy razy dziennie. Gdy czytam, niezmiennie czynię to na głos, tak aby ucho mogło wspomóc pamięć. Zachwycały mnie najtrudniejsze znaki graficzne pisma chińskiego i klinowego, gdyż czułem, że przyciągają wzrok dużo silniej niż odwieczne litery rzymskie. Z tego powodu zdecydowanie unikałem zapisywania łacińskim alfabetem języków wschodnich, takich jak arabskiego, sanksrytu, hebrajskiego czy syryjskiego, wykorzystując przy tym jeden z setek sposobów transliteracji. Gdy rozmawiałem z kimś w języku, którego się uczyłem, próbowałem bezgłośnie powtarzać za nim słowa, dzięki czemu poznawałem poprawną wymowę i akcent.